Lang leve de tulpen

Ik ben erg blij met mijn tulpen. Om eerlijk te zijn had ik dat niet verwacht. Jarenlang was ik gek op tulpen -vooral gele- en ineens was ik ze zat. Ik ontdekte dat er veel mooiere en langer bloeiende voorjaarsbloemen zijn. Dus verdween de tulp uit mijn tuin. Ook omdat ze na één jaar bloeien het jaar daarop zomaar 'verschwunden' (kwijt, vermist, weg, foetsie) kunnen zijn.

Toch leek het mij passend om die goede, oude tulp nog een kans te geven in mijn nieuwe tuin bij de rode brievenbus. Afgelopen oktober stopte ik samen met Koosje een hele kudde tulpen in de grond. Eigenlijk had ik geen zin om ze te planten want de aarde was keihard. Zeker na die droge dagen eind oktober toen het wel zomer leek. Maar Koosje had er wel zin in. We gooiden alle tulpenbollen bij elkaar in een bak en husselden het geheel lekker door. Ik maakte de gaten met de bollensteker en Koos stopte de bollen er in.

De eerste punten ontwaarden we ergens begin maart. Bovenstaande foto van 20 maart levert het bewijs. Wat een kale boel nog. Het lekkere lenteweer begon eindelijk op gang te komen. Zie de was aan de droogmolen als bewijs. Zodra het lente wordt, hang ik die buiten.

Vriendin Orange Emperor was er het eerst. Ik schreef al eerder over haar hier. Maar er kwam meer. De witte Purrisima volgde. Toen kwam Queen of the Night. En samen zagen ze er ongeveer zo uit.

Fantastisch toch? Een tulpenveld à la Jacqueline van der Kloet. Een beroemde tuinontwerpster die vooral bekend is om haar geweldige beplantingsplannen met voorjaarsbollen. Van haar heb ik ook de truc van het bollen husselen onthouden.

Vandaag 16 april - gefeliciteerd Hester, mijn trouwe volger en geliefde schoonzus- ziet de tuin er zo uit. Voor de oplettende kijker is de roze tulp Mistress rechts naast het midden te zien. Onder het paars-wit-roze trio. Als je de foto vergroot is het waarschijnlijk beter te zien. Ook fijn is dat de judaspenning (lunaria) bloeit met paarse bloemen. Dit is een tweejarige plant die wit of paars bloeit. Het eerste jaar zaai je de plant en in het tweede jaar krijgt hij bloemen.

Judaspenning (lunaria) 

Verspenen voor beginners

Het is zover. Tijd om te verspenen. Al vanaf het begin van mijn tuincarrière vind ik dat een raar woord. Verspenen. Wat is dat eigenlijk? Klikkerdeklik. Kortom: je zet je miniplantjes in een ruimer potje zodat ze groot en sterk worden. Daarna moet je ze buiten laten afharden. Maar daarover later meer.

Eerst het verspenen. Hierbij heb je nodig:

Een rijk gevulde bak met zaailingen

Een elektrische boor met boortje nr. 3

Een stapel (rode) plastic bekertjes van de Action

Een zwarte stift (watervast)

Emmer of bak gevuld met potgrond (niet op deze foto)

Oude krant (ook niet op foto)

Je pakt je bakje met miniplantjes. In dit geval pottomaat Minibel (pot-tomaat voor snellezers zoals ik. Potto-maat? Wat is een potto-maat? Ah! een pot-tomaat. Een tomaat voor in een pot in plaats van de volle grond.) en geniet eerst van de rijkdom die je ziet. Vergeet vooral niet te ruiken. Bij de minste aanraking ruik je al tomaat. Heerlijk! Zoals je ziet, staan de zaailingen erg dicht op elkaar. Het is tijd om ieder plantje meer ruimte te geven. Dit doe je als volgt:

 

Maak stapeltjes van zes bekers en boor daar vervolgens drie gaatjes in. Op die manier heb je in vijf minuten de hele stapel gedaan. Vergeet niet het boortje even schoon te blazen en in het juiste bakje terug te doen (dat verblijdt de echtgenoot!)

Daarna schrijf je met watervaste stift de naam van de plant op de beker. Vooral handig als je meerdere zaailingen verspeent. De pottomaat Minibel is al jaren mijn favoriet. Ik geef ze graag cadeau en ook op Koninginnedag verkopen ze goed. De plant zit vol met heerlijke cherrytomaatjes.

Dan de volgende stap. Leg een oude krant voor je neer op tafel en pak de zaaibak. Knijp nu aan alle kanten in het bakje, hierdoor maak je de grond los en kun je de plantjes er in één keer uitschudden. Je houdt de bak schuin en voordat je zaailingen op zijn kop landen, vang je het geheel vloeiend op met je hand en schuif je de hele inhoud op de krant. Een beetje zoals je een pannenkoek die klaar is uit de pan schudt op een bord. De ene keer lukt het fantastisch en de andere keer heeft het wat bijsturing nodig...

Breek van de grote klont wat kleine groepjes aarde af en trek de tomatenplanten voorzichtig uit elkaar. Pak hierbij nooit de wortels vast.

Vul wat plastic bekertjes met potgrond. Ik vind het prettig om een zak potgrond in een grote bak leeg te schudden (emmer of tubtrug) en daar met een bekertje grond uit te scheppen. 

Je pakt een bekertje en maakt met je vinger een gat in de potgrond. Dan pak je het tomatenplantje vast bij de steel en laat de wortels voorzichtig zakken in het gat. Vervolgens vul je het gat op met de omringende aarde. Dit gaat makkelijk wanneer je de beker optilt en even op tafel tikt. De aarde zakt dan vanzelf om de plant heen en je hoeft het geheel nog maar een beetje aan te drukken.

 En na een poos heb je een tafel vol gezellige rode bekers gevuld met tomatenplantjes.

Of in mijn geval een krat. En och, de blijdschap die het bracht dat alle veertig bekertjes precies in die krat pasten! 

En als laatste moet je de plantjes water geven. Ik doe dat met mijn geweldige kikkergieter. Die geeft een perfect klein straaltje uit haar roze lippen. Klaar! Verplaats je plantjes naar een plek waar ze de eerste paar dagen geen zon vangen. Na een poosje, als ze de grootste schok te boven zijn en je ziet dat ze gegroeid zijn, kan dat weer wel. Uiteindelijk moeten de planten naar buiten. Afharden. Wennen aan de weersomstandigheden van de boze buitenwereld.

Voor Misone

Orange Emperor

Zo heet de tulp. En dat vind ik een mooie naam voor een oranje tulp die op een kroontje lijkt als hij open gaat. Ze zijn wel erg oranje en aanwezig. Maar de Queen of Night (donkerpaars) en Mistress (roze) -what's in a name- staan op doorbreken. Nu maar hopen dat ze een poosje tegelijk bloeien.

Purissima (wit) doet het al. 

En zoals je ziet wordt er hard gewerkt. De tuin is helemaal omgespit. Ook het laatste (achterste) gedeelte. Later meer.

Zaailingen op zolder

Het gaat zeer goed met de zaailingen op zolder. Ze kiemen goed en groeien hard. De vraag is of ik nog weet wat het is wanneer de knijper met naam niet op de foto staat...

 Ik gok: andijvie
Rectificatie: het zijn spruiten.

 

Voor en na.

Eerst nog met magnetronfolie. Die folie mag eraf zodra de zaden gekiemd zijn. Vooral het bijenvoer (phacelia) uit buurvrouw Hanny haar voortuintje (met toestemming zaad geoogst hoor) groeit als een gek. 

Wil je meer weten over bijenvoer lees dan meer informatie op http://www.waterwereld.nu/bijenvoer.php

Een bijenvoerbos

Spruiten. Zie hoe mooi ze uit hun velletje komen. Er is zo'n verscheidenheid aan zaad. Van ieniemieniezaadjes tot aan dikke, vette bonen. Deze spruitjes steken voorzichtig hun kopje boven de grond en rechts heeft er één zijn vel nog niet helemaal af kunnen schudden. Is nu wel gelukt hoor. Ze groeien goed. Nu maar hopen dat de kinderen deze 'kindvriendelijke' - dat stond op het zakje! - spruiten ook lekker vinden. Hun moestuinbedden zijn er klaar voor.

Het zijn precies de drie bedden in de zon.

Rode bietjes en siererwt. Of nee. Waarschijnlijk sugarsnaps. Die zijn namelijk familie van elkaar en lijken best wel op elkaar. Ik heb groente bij groente gezaaid dus het zijn sugarsnaps. Een heerlijke zoete boon. Zie: http://www.groentenenfruit.nl/veggipedia/sugar-snaps. Heb nu al zin om de recepten uit te proberen!

En als laatste: dahlia's uit zaad. Dat heb ik nog nooit eerder gedaan. Ik ben heel benieuwd hoe snel ze in bloei komen en of ze kleurvast zijn. De knollen op zolder lopen al uit en daar word ik blij van. Heel blij.

Dat was fijn!

Dat was fijn donderdag! Allebei de tuindeuren gingen open en de bruine bonen -gezaaid met juf Ria- staan nu in een nieuw potje. Morgen een update van de zaaisels op zolder. (Ondertussen op de zolder bij de familie Oostwouder....we kijken sinds kort de familie Knots. Vandaar.)

Zaaien voor beginners

Als je nog nooit zelf hebt gezaaid, weet je niet wat je mist. Zaaien is zo ontzettend leuk om te doen. En zo makkelijk. Het vergt een beetje voorbereiding maar het resultaat is geweldig. Daarnaast gaat er niets boven het gevoel van euforie als je de eerste sprietjes groen van je zelf gezaaide planten ontdekt. Ik moet met enige schaamte bekennen dat hierbij een 'yes' of een 'joehoe' of zelfs een juichgebaar niet ondenkbaar is. Dan volgt er al snel een tweede spriet en voor je het weet staat er een groene waas in al je kweekbakjes. Als je zaailingen twee blaadjes hebben, zijn ze groot genoeg om een eigen plekje te krijgen. Maar dat is de volgende stap. Eerst het zaaien.

Verzamel voldoende plastic bakjes (van bijvoorbeeld het vlees of groentepakket) en zorg dat je daarbij de volgende spullen in huis haalt:

-         Potgrond

-         Magnetronfolie

-         Wasknijpers

-         Elastiekjes

-         Plantenspuit en pen (staan niet op de foto).

 Vul de bakjes met potgrond.

Pak de zaadjes die je wilt gaan zaaien. In mijn geval donsbloem ‘Dondo Blue’, een vlinderlokkende plant. Lees de instructies op de achterkant van het zakje goed en strooi de zaadjes in het bakje met potgrond. Ik schud het zaad meestal eerst in mijn hand en verdeel het daarna met mijn andere hand voorzichtig in de aarde. Druk het goed aan en strooi er een dun laagje grond overheen. Let op: sommige zaden zijn lichtkiemers en moeten niet afgedekt worden. Dat staat dan ook op het zakje.

Sproei de potgrond lekker nat met de plantenspuit. De broesstand welteverstaan, anders spuit je de zaden van hun plek.

Schrijf de naam van je zaaigoed op een knijper en zet die op de rand van het bakje. Zeker als je verschillende planten of groente tegelijk zaait, vergeet je snel wat er in je bakje zit als de aarde eenmaal ‘gesloten’ is. Op deze foto heb ik vier wonderboomzaden gezaaid. (Die zijn trouwens net zo groot als een bruine boon.)

Ten slotte dek je het bakje af met magnetronfolie (daar zitten de gaatjes voor ventilatie al in. Echt handig!) en wriemel je er een elastiekje omheen. Zo droogt de aarde niet snel uit en is er toch voldoende ventilatie. Zet daarna de knijpers weer op de bak.

Verzamel alle zaaibakjes op een dienblad en wees zeer trots op jezelf! Spreek woorden van bemoediging tot de planten in spé: ‘Doe je best zaadjes!’ Of: ‘groei maar fijn jongens’.

Zorg voor een lekker licht en warm plekje. Een vensterbank is vaak een ideale plaats voor je thuiskwekerij mits die zich niet in de volle zon bevindt. Met mijn tuin op het zuiden is dat wel het geval maar daar bieden de zonwerende rolgordijnen uitkomst.

Ik zaai nu al een paar jaar met succes op bovenstaande manier. Daarbij gebruik ik gewone potgrond (in tegenstelling tot de zaai- en stekgrond die vaak wordt aangeraden). De knijpers en magnetronfolie (beide van de Action) zijn goedkope tegenhangers van de mooie zaaitrays en minikasjes die je bij tuincentra kunt kopen. Natuurlijk doen die het ook goed. Maar ik koop voor het geld dat ik bespaar liever nog meer zaadjes!

Witte tuin bij de rode brievenbus

Terwijl de sneeuw langzaam wegsmelt (glorie!) plaats ik nog snel wat foto’s van een witte tuin bij de rode brievenbus.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben gek op sneeuw en sleeën van een dijk is geweldig – ongegeneerd gillen terwijl je naar beneden roetsjt- en schaatsen vind ik ook zeer geslaagd want wat kunnen ze schaatsen die kinderen van ons! Maar die kou. Die KOU! DIE KOU!!!!

Kom maar op met de lente!

Het begon allemaal op die vrijdag. De derde februari. Toen zag ik dit uit ons keukenraam. Heel veel sneeuw!  

De bakfiets die onder het raam staat, kreeg ook een mooi laagje.

En op zaterdag zag het er zo uit!

 Dille met een jasje.

 Een pad voor de vogels. Geveegd door Mees. Want anders krijgen ze koude voeten.

 Blik op de zijtuin met de besneeuwde bomen in de straat.

 Sedum met een dakje.

 De moestuin. Waar is de moestuin?

Aaah. Daar. De prei.

 Monarda (bergamotplant) met een puntmuts.

Zo mooi