Mijn lijst met blogs

dinsdag 22 april 2014

Hoera voor de hosta

Ieder jaar word ik blij van de de manier waarop de hosta zicht ontvouwt. Het begint met een paar donkergrijze punten die de grond uitpiepen. Nog niet veel soeps. Een paar weken later duwen ze hun enorme bladeren omhoog door die punten en na weer een poosje wachten, staat er 'ineens' een enorme plant. 

Afgelopen donderdag spotte ik de eerste bloem van het leeuwenbekje. Zo vroeg! Zo mooi! Ik zaaide deze plant in het voorjaar van 2013 en hij bloeide van mei tot december. Ik ben benieuwd hoe lang ie het dit jaar volhoudt. Een aanrader om te zaaien dus.

De borders staan propvol lente. Pril groen.

En tussen al die lente werkte ik aan het nieuwe stuk tuin. Vorig weekend schepten we tuinaarde op de plek waar voorheen het pad lag.

De hele week keken we uit op een soort landingsbaan.

Na dat ik planten toevoegde, leek het al wat meer op een nieuw stuk tuin. Ik deelde planten die te groot waren geworden en ik verplaatste wat planten die het niet naar hun zin hadden op hun plek.

Flink veel water erbij want het werd die middag erg warm. Best leeg vergeleken bij de aangrenzende borders. Wacht maar tot volgend jaar:) 

Het nieuwe pad heeft wit zand gekregen en is voor de kinderen een ideale verspringbak. 

Ook in de moestuin werd hard gewerkt. De aardbeien werden gesplitst en kregen een nieuwe plek.  Ze vullen bijna een heel bed. Tussen de planten in zette ik bleekselderij die het afgelopen jaar overleefde. Ben benieuwd of ze nog groter gaan groeien. Aan het eind van deze border staat de Toscaanse palmkool in bloei. Mooie gele bloemetjes sieren de entree van de moestuin.

De laatste border is ook af en kreeg gisteren (voor de regenbui) nog een laag compost door de aarde heen gewerkt.

De roze emmer is mijn onkruidemmer en verhuist overal met me mee door de tuin. Ik heb meerdere emmers en neem de dichtstbijzijnde mee als ik aan het werk ga.

Hier is goed te zien dat de moestuin aan de voorkant van ons huis ligt. Door de schuifdeuren van de aanbouw stap je de zijtuin in. 

Achter de trampoline zie je de coniferenhaag die onze achtertuin begrenst. 

Alwaar Jaap en Sjanet goed voor hun nakomeling zorgen. Na wat gluren in het nest zie ik namelijk maar één snaveltje. Ze zoeken de hele dag door eten voor het kind en zijn blij met mijn groot grondverzet. Ik spit elke dag een nieuwe lading wormen boven.

Rechtsonder in de hoek zie je Jaap uitvliegen. Ziet er zeer aerodynamisch uit. Een mini raket.

Na al dat harde werk, fluit hij af en toe een deuntje in de boom.

zondag 13 april 2014

Jaap en Sjanet


In onze tuin wonen twee merels. Jaap en Sjanet. Ze zijn drie jaar geleden met ons meeverhuisd vanuit de grote stad. Aangezien wij geen huisdieren hebben, zijn Jaap en Sjanet onze tuindieren. We genieten elke dag van hun aanwezigheid en volgen hun belevenissen op de voet als we aan de keukentafel zitten te eten. Dat is in ieder geval drie keer per dag en meestal vaker. We drinken ook veel koffie namelijk.

Groot was onze vreugde toen we Sjanet weer zagen sjouwen met allerlei takjes. Ze ging een nest bouwen! Gelukkig koos ze de conifeer waar we het beste zicht op hebben. Inmiddels zit ze al een poos op het nest en kon ik haar met enige moeite vastleggen. Dat wil zeggen, ik maakte van een afstandje foto's want ik durfde niet tè dichtbij te komen. Wat ik precies fotografeerde kon ik helaas niet zien.

Op mijn laptop staan nu tien foto's van dezelfde conifeer. Pas na vijf inzoompogingen zag ik haar ineens zitten. 'Ja!', riep ik uit, 'daar zit ze, met haar eigenwijze snavel in de lucht'. Waarop de  familie kwam aanrennen en meekeek. 'Ja hoor, dat is Sjanet' zei de hele kudde. Alsof ze haar aan de snavel herkenden..

We houden haar goed in de gaten deze dagen en jagen alles met staart (wij Oostwouders zijn geen kattenliefhebbers, sorry) met veel gesis weg. Kssssst. Wegwezen! Laat Sjanet met rust!

Daarom schrokken we ons een hoed toen Koosje afgelopen week met een witte emmer in haar hand aan kwam lopen. Ze had een dode merel gevonden in de speeltuin. 'Kijk mam, ik denk dat het Jaap is. Zie je dat grijze plukje hier?' Ach, ze was zo bezorgd en om eerlijk te zijn voelde ik me ook ineens heel droef. Nee toch. Het zou toch niet echt Jaap zijn?

We hebben het beestje ceremonieel begraven in de speeltuin (met acht andere kinderen erbij) en liepen met hangende schouders en schep terug naar huis. Tijdens het Klokhuis kijken, hoorde ik ineens het geluid van een fluitende merel. Snel liep ik naar het raam en riep met opgeheven vinger 'luister, ik hoor Jaap!'. Drie kinderen sprongen op van de bank en keken met mij mee naar de boom. 'Ja hoor, het is Jaap!', zei Juul. Alsof ze hem aan zijn snavel herkende.

donderdag 10 april 2014

Werk in uitvoering

Oh, die tuin. Die tuin is nooit af. Dat klinkt waarschijnlijk als een verzuchting maar ik vind het heerlijk. De moestuin bij de rode brievenbus is nu zo'n drie jaar in gebruik en aan het begin van elk nieuw tuinseizoen is er van mijn aparte bedden weinig over.

Het wordt één grote vlakte en dit jaar besloot ik om de bedden te gaan 'ommuren'. Eigenlijk wilde ik houten planken maar dat werd best een dure grap. Gelukkig vond ik naast de composthoop nog een stapel betonwaaltjes die ik twee jaar geleden gratis mocht meenemen. Ze lagen een paar huizen verderop klaar voor de stort in verband met een tuinrenovatie. Dol op hergebruik, bel ik dan meteen bij die mensen aan en vraag of ze de spullen die in de voortuin liggen 'toevallig' gaan wegdoen en als dat het geval is dat ik ze dan graag wil hebben. Als een kind zo blij ben ik dan.

Ik kon niet echt een leuk project bedenken om de stenen voor te gebruiken maar inmiddels hebben ze hun plek gevonden. 

De trampoline moest uit de moestuin (waar ie tijdelijk stond te overwinteren omdat de boot momenteel in de voortuin ligt ter renovatie). Op deze foto zijn de eerste drie bedden net klaar.

Dat ging overigens niet zonder slag of stoot. Eén keer sloeg ik snoeihard met de rubber hamer op mijn duim en twee dagen later (toen het gevoel in mijn duim weer een beetje terug was:) vermorzelde ik mijn wijsvinger. Met diezelfde rubber hamer. Het deed nog zeerder dan de duim. Ik vond mijzelf erg zielig. Met tranen en veel bloed. 

Maar bikkel als ik ben (anagram van mijn naam is 'arme ik':) zette ik door. Mede gemotiveerd door het heerlijke lenteweer. Zalig vind ik de zon. Ik geniet vanuit mijn tenen.

We haalden nog gratis compost (vriendin Anika en ik) met de aanhanger waar zij inmiddels zeer goed mee achteruit kan rijden. Echt stoer! En we vonden een vlonderterras via Marktplaats en maakten de border aan de voorkant van de aanbouw af.

Gisteren groef ik een nieuw pad. Het loopt diagonaal langs de koude bak en gaat het oude pad vervangen dat nu abrupt eindigt voor de aanbouw. 

Ik groef en groef en na vijf uur graven (serieus!) begonnen mijn spieren te protesteren. Tijd om te stoppen.

Waarop mijn man 's avonds liefdevol zei: 'Nou, zò diep hoefde het nou ook weer niet....' 

donderdag 3 april 2014

De hoogste tijd

Het is de tijd. De hoogste tijd.

De zaailingen op zolder barsten uit hun bakjes en hebben recht op een eigen bekertje.

Ik gebruik altijd rode plastic bekers van de Action om mijn zaailingen in te zetten. Gewoon, omdat het er zo gezellig uitziet. Hier lees je van stap tot stap op mijn blog  hoe je de ieniemienieplantjes kunt verspenen.

Men neme de boor en de bekers.

Maak stapeltjes.

Boor drie gaatjes in de bodem. Ik neem deze foto met links terwijl de boor draait. Levensgevaarlijk!

Dit is beter. Geen gevaarlijke fratsen.

Zie dan dat de linkse stapel enigszins verbaasd kijkt. 

Ook belangrijk: vergeet het boortje niet schoon te maken. Even blazen en klaar!

Vertrek dan naar buiten en vul een tubtrug of emmer met potgrond en verdeel dit over de rode bekertjes. Druk met je duim een gat in de grond en pak vervolgens je zaailing. (Nooit aan de wortels!).

In mijn geval zijn het pluggen (bedankt tante Petra voor de plugplaat!) en plaats het plantje in het zojuist gemaakte gat in de rode beker.

Zo mooi die wortels! 

En  wees zeer tevreden over je eindresultaat.

Deze handige bakken kreeg ik van mijn schoonzus Barbra en komen goed van pas bij het verplaatsen van de bekers. Ze staan inmiddels weer op zolder en als de plantjes groot en sterk genoeg zijn, mogen ze naar buiten om af te harden.