Werk in uitvoering

Oh, die tuin. Die tuin is nooit af. Dat klinkt waarschijnlijk als een verzuchting maar ik vind het heerlijk. De moestuin bij de rode brievenbus is nu zo'n drie jaar in gebruik en aan het begin van elk nieuw tuinseizoen is er van mijn aparte bedden weinig over.

Het wordt één grote vlakte en dit jaar besloot ik om de bedden te gaan 'ommuren'. Eigenlijk wilde ik houten planken maar dat werd best een dure grap. Gelukkig vond ik naast de composthoop nog een stapel betonwaaltjes die ik twee jaar geleden gratis mocht meenemen. Ze lagen een paar huizen verderop klaar voor de stort in verband met een tuinrenovatie. Dol op hergebruik, bel ik dan meteen bij die mensen aan en vraag of ze de spullen die in de voortuin liggen 'toevallig' gaan wegdoen en als dat het geval is dat ik ze dan graag wil hebben. Als een kind zo blij ben ik dan.

Ik kon niet echt een leuk project bedenken om de stenen voor te gebruiken maar inmiddels hebben ze hun plek gevonden. 

De trampoline moest uit de moestuin (waar ie tijdelijk stond te overwinteren omdat de boot momenteel in de voortuin ligt ter renovatie). Op deze foto zijn de eerste drie bedden net klaar.

Dat ging overigens niet zonder slag of stoot. Eén keer sloeg ik snoeihard met de rubber hamer op mijn duim en twee dagen later (toen het gevoel in mijn duim weer een beetje terug was:) vermorzelde ik mijn wijsvinger. Met diezelfde rubber hamer. Het deed nog zeerder dan de duim. Ik vond mijzelf erg zielig. Met tranen en veel bloed. 

Maar bikkel als ik ben (anagram van mijn naam is 'arme ik':) zette ik door. Mede gemotiveerd door het heerlijke lenteweer. Zalig vind ik de zon. Ik geniet vanuit mijn tenen.

We haalden nog gratis compost (vriendin Anika en ik) met de aanhanger waar zij inmiddels zeer goed mee achteruit kan rijden. Echt stoer! En we vonden een vlonderterras via Marktplaats en maakten de border aan de voorkant van de aanbouw af.

Gisteren groef ik een nieuw pad. Het loopt diagonaal langs de koude bak en gaat het oude pad vervangen dat nu abrupt eindigt voor de aanbouw. 

Ik groef en groef en na vijf uur graven (serieus!) begonnen mijn spieren te protesteren. Tijd om te stoppen.

Waarop mijn man 's avonds liefdevol zei: 'Nou, zò diep hoefde het nou ook weer niet....'